মূল বাংলা: অভীক ৰয়
ভাৱানুবাদ: দেৱাশ্ৰী
৭ ফেব্ৰুৱাৰী
আজি তেওঁক লগ কৰিবলৈ যোৱাৰ পথত
দহপাহ ৰঙা গোলাপ কিনিলো,
টালিগঞ্জৰ মেট্ৰ’ৰ সন্মুখৰ পৰা।
দাম শুনি ৰেটিনাত সৰিয়হৰ ফুলি উঠিছিল।
অন্যদিনা মাত্ৰ পাঁচটকা দামৰ গোলাপবোৰ
সিদিনা ত্ৰিছ টকা !!
ইয়াকে লৈ দহবছৰ হ’ল আমাৰ সম্পৰ্কৰ
মহাৰাণীৰ আব্দাৰ,
বছৰৰ লগে লগে গোলাপৰ সংখ্যাও বাঢ়ি যাব লাগিব।
তাৰ মানে পিছৰ বছৰ এঘাৰটা।
আৰু আজিৰ পৰা চল্লিছ বছৰৰ পিছত পঞ্চাছটা।
এইয়া আবদাৰ?! নে গভাৰ্নমেণ্টৰ নটিছ
মাজে মাজে খেলি মেলি লাগি যায়।
৮ ফেব্ৰুৱাৰী
আজিলৈকে প্ৰায় তিনি হাজাৰ সাতশ ঊনত্ৰিছ বাৰ
প্ৰপ’জ কৰা হ’ল তেওঁক।
এই প্ৰপ’জ ডে-ফে অজুহাত মাথো।
প্ৰথম প্ৰথম তেওঁ ভালকৈয়ে উত্তৰ দিছিল।
তাৰপাছত এটা নতুন কায়দা শিকিলে।
প্ৰায় ডিঙিত ধৰি প্ৰ’পজ কৰাৰ পাছত
মনে মনে আকাশৰ পিনে থৰ লাগি চাই থাকিব।
যেতিয়া সুধিম, কি হ’ল একো উত্তৰ নিদিলা যে?
অলপপৰ মনে মনে থকাৰ পাছত মিছিকি হাঁহি
ক’ব,
ভাবি চাম।
আজিতো একোৱে নক’লে!!
কিছুসময় মনে মনে থকাৰ পাছত
এটা মৃদু হাঁহি শুনা পালো।
বুজিলো, সেইটোৱে তেওঁৰ উত্তৰ।
৯ ফেব্ৰুৱাৰী
চকলেটৰ প্ৰতি লোভৰ এটা লিমিট থাকে
এবাৰ অ’টোৰে গৈ থাকোতে
সৰুল’ৰা এটাৰ কেডবেৰি
ভাঙি খাইছিল তেওঁ।
বছ্। তাৰপাছত যি হ’ব লাগে সেয়াই হ’ল।
মানুহৰ ভোক লাগে। কবিতা লাগে
তেওঁক চকলেট লাগে।
শকত হৈ যোৱাৰ ভয়ত কিন্তু
কেতিয়াও নিজে কিনি নাখায়।
আজি তেওঁৰ বাবে এটা প্ৰকাণ্ড চকলেট
কিনি অনাৰ সময়ত দেখিলো
ৰাস্তাৰ সিটো পাৰৰ ফুটপাথত
ল’ৰা এজনে প্ৰেমিকাৰ বাবে তেনেকুৱা এটা চকলেটে কিনি নিছে।
দেখি ভাৱ হ’ল, তাৰমানে ময়ে একমাত্ৰ নহয়।
১০ ফেব্ৰুৱাৰী
আজি গাটো ভালে নথকাৰ বাবে
তেওঁক লগ কৰিবলৈ যাবলৈ পৰা নাই।
এইবুলিয়ে তেওঁক জনোৱা হৈছে।
আচলতে গোলাপ আৰু চকলেটলৈকে ঠিকেই আছিল।
কিন্তু এই বয়সত এজন বুঢ়া মানুহে,
সৰু সৰু ল’ৰা ছোৱালীৰ মাজত থিয় হৈ
গুলপীয়া আৰু হালধীয়া ৰঙী টেডিৰ মাজত
কোনটো বেছি কোমল… বিছাৰি ফুৰিছে।
এইয়া কি ভাল দেখাই কোৱাচোন?
সেইবাবে অনলাইনত টেডি কিনি
তেওঁৰ ঠিকনাত কুৰিয়াৰ কৰি পঠিয়াই দিওঁ।
প্ৰথম বছৰ অলপমান খং উঠিছিল,
কিন্তু তাৰপাছৰ দুবছৰ মানে শেষৰ দুবছৰ
তেওঁল্মোৰ অসুবিধাটো বুজিব পাৰিছে।
সেয়ে একো কোৱা নাই।
১১ ফেব্ৰুৱাৰী
তুমি এদিনত পাঁচটাতকৈ বেছি চিগাৰেট নাখবা, প্ৰ’মিজ?
মোৰ বাদে আন কোনো ছোৱালীৰে ফটোত লভ ৰিয়েক্ট কৰিব নোৱাৰিবা, প্ৰ’মিজ?
আই লাইক ইওৰ ছল্ট এণ্ড পেপাৰ লুক।
চ’ ইউ আৰ নট গ’য়িং টু ডাই ইওৰ হেয়াৰ, প্ৰ’মিজ?
এইয়া আছিল যোৱা তিনি বছৰৰ তেওঁৰ প্ৰ’মিজবোৰৰ উদাহৰণ।
এই সামান্য প্ৰ’মিজবোৰ লৈয়ে যে
যোৱা তিনি বছৰ ধৰি তেওঁ মোৰ লগত
মোক সহ্য কৰিছে, তেওঁক জানো ভাল নোপোৱাকৈ থাকিব পাৰি,
কোৱা চোন?
সেইবাবে আজি আগে ভাগেই কৈ দিলো, প্ৰ’মিজ
তুমি যি ক’বা, সকলো কৰিম।
শুনি তেওঁ ইমানেই আচৰিত হৈ উঠিল যে
মুখৰ পৰা কোনো কথাই উলাই নাহিল।
১২ ফেব্ৰুৱাৰী
আজি চিক্যুৰিটি গাৰ্ডজনে আমাক দেখি
কিছু সময়ৰ বাবে থকমি ৰৈছিল।
মোৰ উচ্চতাক লৈ তেওঁৰ সীমাহীন অভিযোগ ।
মই যেতিয়া তেওঁৰ লগত খোজ কাঢ়ো
মোক বোলে তেওঁৰ বৰদেউতা যেন লাগে।
মোক সাৱটি ধৰিলে বোলে তেওঁৰ ভাৱ হয়
তেওঁ পাহাৰত উঠিবলৈ প্ৰেক্টিছ কৰিছে।
আজি তেওঁ সাৱটি ধৰিলো
এক বিশেষ কায়দাৰে ।
অৱশ্যে আন কোনো উপায়ো নাছিল।
ঠিক সেই সময়তে চিক্যুৰিটি গাৰ্ডজন আহি হাজিৰ।
উফ্, আহিবলৈ আৰু সময় নাপালে।
১৩ ফেব্ৰুৱাৰী
কথাটো সম্পূৰ্ণ ব্যক্তিগত ।
আজিলৈকে তেওঁক যিমানবাৰে চুমা যাছিচো,
ভাৱ হয় বুকুৰ ভিতৰত কোনোবাই মাদল বজাইছে।
আজিও তাৰ বিপৰীত নহ’ল।
মাত্ৰ এইবাৰো চিক্যুৰিটি গাৰ্ডজন আহি ওলাল
আৰু আমাক দেখি, অবাক হৈ চাই ৰ’ল।
বেলেগক এইভাৱে চুমা খোৱা চাগে তেওঁ আগেয়ে দেখা নাই।
কি কৰিম?
তেওঁ যে মাটিৰ তলত কফিনৰ ভিতৰত শুই আছে।
চুমা দিবলৈ গ’লে মোৰ ওঁঠ মাটি লগাবই লাগিব।
১৪ ফেব্ৰুৱাৰী
কালি সাৱটি ধৰাৰ পাছত মাটিৰ পৰা উঠি দেখো
গোটেই কাপোবোৰ লেতেৰা হৈ পৰিছে।
চিক্যুৰিটি গাৰ্ডজনে নিশ্চয় মোক পাগল বুলি ভাৱিছে।
বহুতৰ মুখত শুনিছো
যাৰ কোনো নাই তেওঁৰ হেনু ভগৱান আছে।
মোৰ ভাৱ হয় যাৰ কোনো নাই,
তাৰ বাবে আছে অপেক্ষা।
আৰু এই অপেক্ষাই
সমস্ত জীৱনৰ বাবে আঁতৰি যোৱা দুজন মানুহক
এখন আকাশৰ তলত থিয় কৰাব পাৰে।
যোৱা আঠমাহ ধৰি তুমি মোৰ কাষত নাই
কিন্তু মোৰ পৰা বহু আঁতৰত,
মাটিৰ তলত তুমি যে মনে মনে শুই আছা
মই জানো তুমি অপেক্ষা কৰিছিলা এই সাতটা দিনৰ।
এই সাতটা দিন কাৰোবাৰ বাবে শ্ব’ অফ
কাৰোবাৰ ৰ্চকুত ওভাচালি
আন কাৰোবাৰ বাবে আকৌ ক’ল’নিয়াল হেং অভাৰ
ময়ো মাজে মাজে বিৰক্ত হৈছিলো এই সাতটা দিন আহিলে।
কিন্তু আজি, যেতিয়া তুমি মোৰ কাষত নাই
বুজিব পাৰিছো এই সাতটা দিনৰ মাহাত্ম্য।
এই যে প্ৰতি বছৰে নিৰ্দিষ্ট পাঁচটা দিনতেই দুৰ্গাপূজা ধুমধামেৰে উদযাপন কৰা হয়
এই যে প্ৰতি বছৰে নিৰ্দিষ্ট এটা দিনতেই ঈদ পালন কৰে মানুহে
এই যে প্ৰতি বছৰে নিৰ্দিষ্ট এটা দিনতেই সমগ্ৰ চহৰ জকমকাই উঠে খ্ৰীষ্টমাছ উদযাপনৰ বাবে
এইবোৰতো বচৰৰ যিকোনো দিনতে হ’ব পাৰে, কিয় নহয়?
কাৰণ তেনেকুৱা হ’লে অপেক্ষা নামৰ শব্দটো যে চিৰদিনলৈ মচ খাই যাব
উৎসৱৰ অভিধানৰ পৰা।
আমি যি ভালপোৱাক ধৰ্ম হিচাপে মানি লৈছো,
তেওঁলোকৰ বাবে এই সাতদিন এক ধৰ্মীয় উৎসৱ।
মই আগেয়ে কোনোদিন ডায়েৰী লিখা নাই।
যোৱা ৭ ফেব্ৰুৱাৰীত প্ৰথম ডায়েৰি লিখিবলৈ বহিছিলো।
তাৰপাছত যোৱা ছয় দিনত যি যি লিখিছো তাকে পঢ়ি হাঁহি উঠিলেও
তাক সম্বৰণ কৰাৰ চেষ্টা কৰিবা।
আজি তোমাৰ সন্মূখত বহি লিখিছো
কাৰণ তোমাৰ ইচ্ছা আছিল মোক প্ৰেমপত্ৰ লিখা অৱস্থাত চোৱাৰ।
ডায়েৰিৰ এই সাত পৃষ্ঠা
ইয়াতে থৈ যাম।
লগত লৈ যাম এনে এখন ডায়েৰি
য’ত বিচাৰিলেও মচিব নোৱাৰিব এই সাতদিনৰ চিন ।
পুণৰ এইভাৱে অহা বচৰ এইদিনটোতে
এখন ডায়েৰি লৈ বহিম তোমাৰ সন্মূখত।
যোৱাৰ পৰত থৈ যাম আৰু সাতটা পৃষ্ঠা।
তেতিয়ালৈ মাথোঁ অপেক্ষা।
বাই দ্যা ওয়েৰ, চিকিওৰিটি গাৰ্ডজনৰ লগত
আজি আকৌ দেখা হ’ল।
কালি সেইভাৱে কফিনত চুমা খাই থকাৰ কাৰণটো জনাৰ পাছত,
পাঁচ মিনিট তেওঁ মোক সাৱটি ধৰি থাকিল।
বহুদিনৰ পাছত তোমাৰ দৰে আন কোনোবাই এনেদৰে সাৱটি ধৰিছিল।
হিংসা হোৱা নাইতো তোমাৰ?
